علت بریده بریده شدن لبه های واژن

راه‌های درمان شقاق واژن

شقاق واژن، یا پارگی‌های سطحی در بافت‌های واژن، می‌تواند باعث درد، سوزش و ناراحتی شود. خوشبختانه، اغلب موارد شقاق واژن با روش‌های درمانی ساده و موثر بهبود می‌یابند. مدت زمان بهبودی به عمق و علت ایجاد پارگی بستگی دارد و معمولاً بین ۳ تا ۷ روز طول می‌کشد. در ادامه روش‌های مختلف درمان ترک خوردگی واژن را بررسی خواهیم کرد.

درمان خانگی ترک و بریدگی لبه های واژن

برای درمان پارگی‌های خفیف لابیا، رعایت چند نکته ضروری است.

• استفاده از لباس زیر نخی و تمیز، خودداری از دست‌کاری ناحیه آسیب‌دیده، و پرهیز از استفاده از موادی مانند تامپون، لوبریکانت، صابون، اسپرم‌کش و دوش واژینال تا بهبود کامل، از جمله این موارد هستند.
• شستشوی روزانه ناحیه با آب گرم (یک یا دو بار در روز) یا نشستن در لگن آب گرم به مدت ۱۵ دقیقه نیز می‌تواند مفید باشد.
• شستشو و خشک کردن آرام ناحیه با آب گرم پس از هر بار ادرار، به کاهش درد و سوزش کمک می‌کند.

روش‌های درمانی تخصصی

در مواردی که پارگی و بریده شدن لبه های واژن شدی باشد، ممکن است به روش‌های درمانی تخصصی نیاز باشد. لیزر درمانی می‌تواند برای ترمیم سریع‌تر زخم‌ها، درمان عفونت و کاهش خشکی واژن استفاده شود. این روش بدون درد، بدون عارضه و بدون جای زخم است.

درمان شقاق واژن با پماد

شقاق واژن، زخمی است که در لبه‌های واژن ایجاد می‌شود و می‌تواند باعث درد، خونریزی و ناراحتی شود. یکی از روش‌های رایج برای درمان این مشکل، استفاده از پماد برای زخم بیرونی واژن است. انتخاب نوع پماد به علت زمینه‌ای ایجاد شقاق بستگی دارد.

در بسیاری از موارد، عفونت عامل اصلی ایجاد شقاق واژن است. در این شرایط، پزشک معمولاً ژل‌های آنتی‌بیوتیک موضعی را تجویز می‌کند. این ژل‌ها با از بین بردن عوامل عفونت‌زا، به بهبود سریع‌تر زخم کمک می‌کنند.

اگر شقاق واژن ناشی از بیماری‌های پوستی مانند اگزما باشد، کرم‌های استروئیدی موضعی می‌توانند التهاب و خارش را کاهش داده و به ترمیم بافت آسیب‌دیده کمک کنند. این کرم‌ها با مهار سیستم ایمنی بدن در محل ضایعه، از واکنش‌های التهابی جلوگیری می‌کنند.

در برخی موارد، خشکی واژن نیز می‌تواند باعث ایجاد شقاق شود. در این شرایط، پزشکان معمولاً پمادهای استروژنی موضعی را تجویز می‌کنند. این پمادها با افزایش رطوبت و ضخامت بافت واژن، به کاهش التهاب کمک می‌کنند.

لوبریکانت‌های بر پایه آب نیز می‌توانند در درمان شقاق واژن مفید باشند. این لوبریکانت‌ها با کاهش اصطکاک در هنگام رابطه جنسی، از آسیب بیشتر به بافت واژن جلوگیری می‌کنند.

بخیه زدن ترک های لبه های واژن

در مواردی که پارگی‌های لابیای مینور یا ماژور به دنبال زایمان یا علل دیگر بسیار شدید و عمیق باشد، ترمیم جراحی به منظور تسهیل روند بهبودی و کاهش عوارض احتمالی مانند عفونت یا ایجاد بافت اسکار بیش از حد، ضروری است. در این شرایط، جراح با دقت و ظرافت، پارگی‌ها را با استفاده از نخ‌های قابل جذب یا غیرقابل جذب بخیه می‌زند. علاوه بر بخیه، تجویز پمادهای ترمیم‌کننده نیز می‌تواند به تسریع روند بهبودی و کاهش التهاب کمک کند.

پیشگیری از شقاق واژن، راهکاری برای حفظ سلامت بانوان

شقاق واژن، مشکلی است که بسیاری از زنان ممکن است با آن مواجه شوند. خوشبختانه رعایت برخی نکات ساده می‌توان عاملی مهم در پیشگیری و درمان بریدگی واژن باشد. در ادامه به بررسی چند توصیه مهم برای پیشگیری از شقاق واژن می‌پردازیم:

1. یکی از عوامل مهم در بروز شقاق واژن، خشکی واژن است. استفاده از روان‌کننده‌های بر پایه آب قبل از نزدیکی، می‌تواند به کاهش اصطکاک و جلوگیری از آسیب به بافت‌های واژن کمک کند. اما اگر خشکی واژن شما مزمن است، بهتر است به پزشک مراجعه کرده و درمان‌های قطعی مانند لیزر را در نظر بگیرید.
2. حذف موهای زائد ناحیه تناسلی با روش‌های درست و استفاده از لیزر موهای زائد، می‌تواند از ایجاد زخم و التهاب در این ناحیه جلوگیری کند. همچنین، استفاده از ژیلت‌های تیز و تمیز و خیس کردن پوست قبل از شیو نیز بسیار مهم است.
3. اجتناب از استفاده از اسباب‌بازی‌های جنسی و روابط جنسی خشن، از دیگر راه‌های پیشگیری از شقاق واژن است. این فعالیت‌ها می‌توانند به بافت‌های واژن آسیب رسانده و منجر به ایجاد زخم شوند.
4. تغییر پوزیشن‌های جنسی نیز می‌تواند در کاهش اصطکاک و فشار روی لابیاها موثر باشد. انتخاب پوزیشن‌هایی که اصطکاک کمتری ایجاد می‌کنند، می‌تواند به جلوگیری از شقاق واژن کمک کند.
5. استفاده از تامپون نیز باید با احتیاط انجام شود. خارج کردن ناگهانی تامپون می‌تواند به بافت‌های واژن آسیب برساند. بهتر است تامپون را زمانی تعویض کنید که تا حدودی مرطوب شده باشد.
6. اگر به کاندوم لاتکس حساسیت دارید، بهتر است از انواع دیگری از کاندوم استفاده کنید. استفاده از کاندوم علاوه بر جلوگیری از بارداری ناخواسته، از انتقال بیماری‌های مقاربتی نیز پیشگیری می‌کند.

ترک خوردن و بریدگی واژن با چه علائمی همراه است؟

بریدگی واژن، که اغلب به دلایلی مانند زایمان، رابطه جنسی یا آسیب‌های فیزیکی رخ می‌دهد، می‌تواند علائم متعددی را به همراه داشته باشد. این علائم بسته به شدت و عمق بریدگی، می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد.

یکی از شایع‌ترین علائم بریدگی واژن، احساس درد خفیف تا شدید در ناحیه آسیب‌دیده است. این درد ممکن است به صورت یک درد ثابت یا تیرکشیدن توصیف شود.

بسیاری از افراد مبتلا به بریدگی واژن، هنگام دفع ادرار یا هنگام تماس آب یا مایعات دیگر با ناحیه زخم‌شده، احساس سوزش و ناراحتی می‌کنند.

استفاده از تامپون یا دخول نیز می‌تواند باعث تشدید درد و ناراحتی شود.

از دیگر علائم شایع بریدگی واژن می‌توان به خونریزی خفیف یا لکه بینی اشاره کرد. مشاهده خونریزی پس از بریدگی واژن طبیعی است، اما اگر خونریزی شدید و طولانی‌مدت باشد، باید به پزشک مراجعه کرد.

علاوه بر درد و خونریزی، برخی از افراد مبتلا به بریدگی واژن، احساس خارش، سوزش یا بریدگی در ناحیه آسیب‌دیده را تجربه می‌کنند.

در برخی موارد، بریدگی واژن بدون دلیل مشخصی رخ می‌دهد. اگر شما بدون هیچ دلیل واضحی، بریدگی یا آسیب در ناحیه واژن خود مشاهده کردید، حتماً به پزشک مراجعه کنید تا علت آن بررسی شود.

پزشکان با چه روش هایی دلایل بریده شدن لبه های واژن را تشخیص می دهند؟

تشخیص شقاق واژن اغلب براساس معاینه فیزیکی و بررسی سابقه پزشکی بیمار صورت می‌گیرد. در بسیاری از موارد، وجود زخم‌ها یا بریدگی‌های مشخص در ناحیه واژن برای پزشک کافی است تا تشخیص قطعی را ارائه دهد. اما در برخی شرایط خاص، انجام آزمایش‌های تکمیلی ضروری است.

کشت

یکی از این آزمایش‌ها، کشت ترشحات واژن است. در این روش، نمونه‌ای از ترشحات واژن با استفاده از یک گوش‌پاک‌کن جمع‌آوری شده و به آزمایشگاه ارسال می‌شود. هدف از این آزمایش، شناسایی و درمان عفونت‌های احتمالی واژنی مانند واژینوز باکتریال یا عفونت قارچی (کاندیدا آلبیکانس) است. وجود این عفونت‌ها می‌تواند روند بهبود زخم‌ها را کند کرده یا حتی باعث تشدید آن‌ها شود.

نمونه‌ای از ترشحات واژن برای بررسی وجود بیماری‌های آمیزشی مانند تبخال نیز به آزمایشگاه ارسال می‌شود. این بیماری‌ها می‌توانند باعث ایجاد زخم‌های دردناک و مزمن در ناحیه تناسلی شوند.

نمونه برداری

در مواردی که زخم‌ها یا پارگی‌های واژنی به صورت مکرر و بدون دلیل مشخص رخ می‌دهند، ممکن است پزشک تصمیم به انجام بیوپسی (بافت‌برداری) بگیرد. در این روش، نمونه کوچکی از بافت آسیب‌دیده برداشته شده و برای بررسی‌های میکروسکوپی به آزمایشگاه پاتولوژی ارسال می‌شود. این کار به پزشک کمک می‌کند تا دلایل اصلی بروز زخم‌ها را شناسایی کند. یکی از دلایل شایع این نوع زخم‌ها، بیماری لیکن اسکلروز است که یک بیماری التهابی مزمن پوست است.